Δεξαμενές (αισθητηριακής) απομόνωσης

Ο Τζον Λίλι, ερευνητής στο εργαστήριο του Εθνικού Ινστιτούτου Πνευματικής Υγείας των Παρθένων Νήσων, επιχείρησε να περιορίσει τα εξωτερικά ερεθίσματα όσο το δυνατόν περισσότερο.

Έτσι σχεδίασε μια δεξαμενή απομόνωσης και το πείραμά του ξεκίνησε στα τέλη του 1954. Μέσα σε αυτή ανακάλυψε ότι το μυαλό χαλαρώνει και το άτομο ονειρεύεται, η συνείδησή του όμως είναι πάντα έτοιμη να αναλάβει δράση. Σημαντική ήταν η ανακάλυψη ότι η παραμονή στη δεξαμενή δημιουργεί είτε αίσθημα ευφορίας είτε φόβου. Κάπου βαθιά μέσα στο μυαλό μας βρίσκεται ένας μηχανισμός που δημιουργεί εσωτερικές εμπειρίες ανεξάρτητες από τον εξωτερικό κόσμο. Αυτό συμβαίνει όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση βαθιάς φυσικής απομόνωσης, όπου το μυαλό δεν περνά σε κατάσταση ασυνειδησίας, άρα δεν σταματά. Αντιθέτως, δημιουργεί νέες εμπειρίες αξιοποιώντας τις αποθηκευμένες εντυπώσεις και μνήμες, γίνεται υπερδραστήριο και δημιουργικό. Αυτή ήταν η βασική ανακάλυψη που περιέγραψε ο Λίλι στις τρεις πρώτες σχετικές εκθέσεις του το 1956, 1957 και 1958.

Η δεξαμενή είναι μια στεγανή κοιλότητα που γεμίζει με ζεστά διαλύματα τόσο πυκνά, ώστε ακόμη και το πιο λεπτό άτομο επιπλέει μέσα της σε ύπτια στάση. Η άνωση εξουδετερώνει την επίδραση της βαρύτητας και δίνει στον επιπλέοντα την αίσθηση του αβαρούς. Η κοιλότητα είναι μαύρη και σιωπηλή. Με την απουσία εισερχόμενων αισθητηρίων ο επιπλέων νιώθει ελεύθερος και γαλήνιος. Συμπέρασμα των περισσοτέρων είναι ότι με αυτόν τον τρόπο ενισχύονται οι πνευματικές τους δεξιότητες.

Βραχυπρόθεσμη χρήση της μεθόδου της αισθητηριακής απομόνωσης φαίνεται ότι βοηθά στη χαλάρωση και το διαλογισμό αλλά η εκτεταμένη ή εξαναγκαστική χρήση της μπορεί να προκαλέσει αγχώδεις διαταραχές, ψευδαισθήσεις, παράξενες σκέψεις και κατάθλιψη.

Σε μεταγενέστερες μελέτες και πειράματα που διεξήχθησαν ανακαλύφθηκε ότι οι παραισθήσεις προκαλούνται από την αδυναμία του εγκεφάλου να εντοπίσει και να αναγνωρίσει την πηγή του ερεθίσματος, μια κατάσταση που ονομάζεται Faulty Source Monitoring.   

Πηγή: Focus, Wikipedia